Miałem 44 lata, gdy zerwałem kontakty z rodzicami z powodu mojej żony. Dorastałem w rodzinie, o jakiej wielu mogłoby tylko marzyć. Moi troskliwi rodzice oboje lekarze z własnymi klinikami w małej wiosce pod Poznaniem i mój brat, mój najlepszy przyjaciel od dzieciństwa aż po dorosłość. Obraz idealnego szczęścia, gdzie każdy dzień wypełniony był ciepłem i wsparciem. Wszystko zmieniło się, gdy pojawiła się ona kobieta, która przewróciła mój świat do góry nogami, by w końcu rozbić go na kawałki.
Poznałem Kingę na pierwszym roku studiów. Była moim przeciwieństwem jak dzień i noc. Dzieciństwo spędziła w domu dziecka, skąd została adoptowana w wieku 11 lat. Lecz szczęście nie trwało długo jej przybrani rodzice rozwiedli się, a Kinga została z matką, która szybko popadła w alkoholizm. Kontakt z ojcem niemal całkiem się urwał. Jej życie było walką, ale trzymała się twardo z żelazną wolą i determinacją, by wyrwać się z przeszłości. Po liceum poszła na studia, sama je opłacając, pracując na dwóch etatach, ucząc się do późna, i skończyła z wyróżnieniem. Ta siła mnie urzekła.
Nasz związek zaczynał się jak bajka, aż do momentu, gdy zabrałem ją do domu. Kinga, która dorastała w biedzie, patrzyła na nasz wygodny dom z ledwo skrywaną pogardą. Wtedy nic nie powiedziała, ale później, podczas kłótni, wykrzyczała, że jesteśmy pretensjonalnymi burżujami żyjącymi w wyimaginowanym świecie. Jej słowa uderzyły mnie jak grom, lecz przemilczałem to, zrzucając na karb jej trudnej przeszłości. Przetrwaliśmy ten kryzys, choć pierwsza rysa już się pojawiła.
Przed ślubem powiedziałem jej, że rodzice chcą opłacić ceremonię. Kinga wpadła w szał: Nie chcę im niczego zawdzięczać! Głos jej drżał z wściekłości, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. W tajemnicy porozmawiałem z rodzicami i, by uniknąć awantur, dyskretnie przekazali mi pieniądze. Kinga nie dowiedziała się prawdy. Wesele było piękne, a ona była dumna, sądząc, że wszystko zorganizowaliśmy sami, udowadniając światu swoją niezależność. Milczałem, bojąc się zburzyć jej iluzję.
Gdy dowiedzieliśmy się, że będziemy mieli córkę, rodzice promienieli radością. Pewnego dnia przynieśli ubranka dla dziecka malutkie sukienki i buciki. Spodziewałem się burzy, lecz Kinga niespodziewanie się uśmiechnęła i podziękowała. Lecz gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, ozięble oznajmiła: Żadnych więcej prezentów od twoich rodziców. Nie odważyłem się powiedzieć o tym mamie i tacie ich radość z wnuczki była tak szczera, że nie chciałem jej gasić. Na pytania, czego potrzebujemy, kłamałem, że już wszystko kupiliśmy.
Jednak burza wybuchła przed porodem. Rodzice bez zapowiedzi przynieśli nową, drogą wózek, taki, na który patrzyliśmy w sklepie. Kinga zbladła: To zbędny luksus, zabierzcie to! Posypały się ostre słowa, wybuchła kłótnia. Wrzeszczała, obrażała ich, a ja stałem jak rażony piorunem. Wizyta skończyła się skandalem, po czym Kinga dostała przedwczesnych skurczów. I kogo obwiniała? Moich rodziców! Twierdziła, że to przez ich stres. Po raz pierwszy się zbuntowałem: Mylisz się, to nie ich wina!
Wtedy postawiła mi straszny wybór jak wyrok. Albo zostaję z nią i córką, ale całkowicie zrywam z rodzicami i bratem, nie przyjmując od nich ani grosza, albo się rozwodzimy i nigdy nie zobaczę dziecka. Serce pękało mi na kawałki, krew uderzała do skroni. Co miałem zrobić? Wybrałem żonę i córkę, odwracając się od rodziny, która dała mi całą swoją miłość. Zrezygnowałem z uczucia rodziców, z dziedzictwa, które zapewniłoby nam spokojne życie. Wyprowadziliśmy się do innego miasta, daleko od przeszłości.
Przez dwanaście lat nie słyszałem głosu matki, nie przytuliłem ojca, nie śmiałem się z bratem. Pracuję jako nauczyciel w szkole, a każdy koniec miesiąca to walka o przetrwanie. Żyjemy skromnie, niemal w biedzie, bo Kinga nienawidzi przyjmować pomocy. Patrzę na nią i nie poznaję kobiety, która niegdyś zachwyciła mnie swoją siłą. Teraz widzę tylko gniew nienawidzi świata, obwinia wszystkich, że jej życie nie jest takie, jak u innych. To, co kochałem, zamieniło się w odrazę, która toczy mnie od środka.
Myślę o rozwodzie. Dzieci dorosły i mam nadzieję, że zrozumieją, dlaczego nie mogę już tak żyć. Pomyliłem się co do Kingi boleśnie, nieodwracalnie. Jej duma, którą brałem za siłę, okazała się trucizną, zatruwającą wszystko wokół. Teraz stoję przed ruinami swojego życia, zadając sobie pytanie: jak mogłem być tak ślepy? Jak mogłem poświęcić rodzinę dla kobiety, która nienawidzi nawet cienia szczęścia?
Niektórzy ludzie nie potrafią przyjąć miłości, bo w głębi duszy wierzą, że na nią nie zasługują. I choćbyś dał im całe swoje serce i tak je odtrącą.
