Sophie besloot thee te drinken en zette de ketel op het vuur. Er waren geen klanten, waarom geen pauze nemen nu het nog kan?
Ze maakte de vloerbedekking en het interieur van de nieuwe Opel schoon. Hoe kon ze de auto zo smerig krijgen! En dan zeggen ze dat mannen voor hun auto’s zorgen. Ze horen ze schoon te likken. Er zijn uitzonderingen op de regel. Vrouwen met honden komen ook, de auto is een pop. Helemaal schoon. Je hoeft alleen maar te poetsen en de tapijten te wassen. Soms vegen ze de ramen. Dat zijn haar vaste klanten. Asbak leeg, stoelhoezen. Het is een plezier.
Veel klanten van de wasstraat vroegen Sophie vaak om hun auto schoon te maken. Ze bedankten haar met extra fooien. En de medewerkers waren jaloers en vertrouwden haar de vuilste auto’s toe, die ze niet eens wilden benaderen. Ze vonden het buiten wassen leuker. Het belangrijkste is om niet met je handen te werken.
Alleen Sophie trok zich daar niets van aan. Ze nam grote opdrachten aan, want ze had geld nodig. Haar man was thuis, hij had geen werk, dus moest zij voor iedereen werken. Iemand moet het gezin te eten geven en voor de kinderen zorgen. Ze was moe, maar de inkomsten zijn constant. Haar man wil alleen in zijn specialiteit werken. Hij heeft immers een hogere opleiding. Hij kan niet gaan werken als conciërge.
Hij besloot thuis te blijven. Geïrriteerd, nerveus, altijd klagen, boos. Lacht niet eens. Zij werkt voor hem. Ze koopt boodschappen, kookt, maakt schoon. En haar man kan alleen zijn eigen eten opwarmen. Verder niets.
Waarschijnlijk voelt hij zich niet schuldig dat hij niet voor het gezin zorgt. Sophie moet draaien als een eekhoorn in een rad. Je zou dus kunnen zeggen dat ze op haar werk rust. Ze strekt haar benen uit in haar kamer en denkt na over haar lot.
De jongens zaten meestal op de bank te roken, dus ze was alleen. De meeste klanten waren ‘s avonds. Overdag waren er niet veel klanten. De bazen komen ‘s middags, tellen de kassa, drinken thee. De mannen sloofden zich uit met de eigenaar, kwamen opdagen, schrobden de vloeren. Kortom, iedereen had het druk. Sophie was verantwoordelijk voor de boekhouding.
De baas benoemde haar meteen tot senior. Hij was blij dat hij zo’n verantwoordelijke werknemer voor hem had werken. Ze was ijverig, haar klanten waardeerden haar, ze werd gedelegeerd aan andere mensen en mond-tot-mondreclame werkte.
Sophie is een waardevolle werknemer. Dankzij haar wilde de directeur uitbreiden. Sophie kwam met het idee. Je zou ook tapijten kunnen wassen. Veel wasstraten hebben zo’n service. Bovendien is er een leeg stuk grond naast de deur. We kunnen het leegmaken en gebruiken. Hij zal het zeven, egaliseren en er mooi uit laten zien.
De directeur heeft het verkend. Het betaalt zichzelf in een mum van tijd terug. Met Sophie aan het hoofd, zal het allemaal goed komen. Ze kan de zaken organiseren. En ze zal klanten aantrekken voor de juiste diensten. Dames staan in de rij om haar auto’s te wassen. Waarom niet hun tapijten wassen? Iedereen weet hoe goed ze is in haar werk.
Ze heeft het uiterlijk dat de natuur haar heeft gegeven. Mooi, golvend haar, netjes. Haar huid is glad, goed verzorgd, haar gezicht is netjes. Ze werkt in een vochtige omgeving en heeft het goed voor elkaar. Ze heeft echter niet veel tijd gehad om voor zichzelf te zorgen. Ze had tv-presentatrice moeten worden, geen vuile autowasser.
Terwijl ze zaken bespraken, bewonderde de baas de schoonheid van de werkneemster. Ze zag zijn aandacht, schaamde zich, bloosde, maar praatte verder.
Sophie was trots op haar kinderen. Ze sprak met tederheid over hen. Ze groeiden zuinig op. Maar over haar man zweeg ze. Hij zit thuis en geeft er niets om. Hoewel de baas hem een baan aanbood bij zijn wasstraat. Er is genoeg werk. Alleen is het niets voor hem – hij heeft een goedbetaalde baan nodig. Hij beschouwt zichzelf als een gekwalificeerde werknemer. Maar zijn vrouw verborg haar accountantsdiploma, nam een lap tussen haar tanden en ging auto’s wassen. De kinderen waren anderhalf jaar oud, zelfs toen ze met zwangerschapsverlof was werkte ze parttime.
Zonder ervaring zouden ze haar niet aannemen in haar beroep. Maar ze kende haar vak goed. Ze deed al het papierwerk zelf. Ze diende rapporten in bij de belastingdienst. Ze had alle kosten berekend om het bedrijf uit te breiden. Ze had een plan. Ze had accountant kunnen worden. Maar haar baas wilde haar niet laten gaan.
Ze betaalden haar een goed salaris, gaven haar zelfs een bonus. Alles om de vrouw te houden. Iedereen zag hoe moeilijk haar leven was. De baas mocht niemand zo graag als Sophie. Zijn familie stierf vele jaren geleden. Sindsdien leeft hij alleen. Hij gaat zelfs met niemand uit. Hij runt een bedrijf. Vroeger ging hij met zijn vrienden om. Maar ze zijn allemaal familie, en hij verveelt zich. Dus begon hij naar Sophie te kijken. Ze gedroeg zich niet beschikbaar. Het feit dat de vrouw getrouwd is, bracht de baas in verlegenheid. Dus was hij bang om haar openlijk het hof te maken.
Maar het lot wilde het anders. Ze hielp de man. Sophie verdraaide haar been, hij bracht haar naar het ziekenhuis, en daar werd de scheur verklaard en in het gips gezet. De man droeg Sophie overal naartoe. Hij nam haar mee naar huis. Ze begonnen de trap op te lopen en in de flat troffen ze een stom tafereel aan: Sophie’s man in de armen van de minnares van de buurman. Ze keken allebei stomverbaasd. De baas draaide zich om en liep terug, Sophie zachtjes dragend. Ze huilde.
‘Maak je niet druk, nu komen je meisjes uit school en gaan we naar mijn huis. Alles komt goed.
